25650208am--จำแล้วต้องทำด้วย

8 ก.พ. 65 (เช้า) - จำแล้วต้องทำด้วย : ธรรมะเป็นสิ่งที่ต้องศึกษาและปฏิบัติ จึงมีการแบ่งออกเป็นปริยัติและปฏิบัติ ปริยัติหมายถึงการศึกษาธรรม และที่สำคัญคือการจดจำคำสอนของพระพุทธเจ้า จดจำธรรมะที่ครูบาอาจารย์ได้แนะนำสั่งสอน จดจำแล้วมันยังไม่พอ มันต้องปฏิบัติหรือทำด้วย จำได้เยอะแต่ไม่ได้ทำเลยมันก็ไม่มีประโยชน์ คนจำนวนมากที่จดจำข้อธรรมได้เยอะมาก แต่ว่าไม่ได้ปฏิบัติเลยหรือว่าไม่ได้นำเอาสิ่งที่จดจำนั้นมาทำให้เกิดประโยชน์ให้เกิดผลอย่างนี้เรียกว่าได้ประโยชน์จากธรรมะได้น้อย บางทียังไปเป็นโทษอีกว่า สิ่งที่ทำก็เอามาเพื่อใช้ส่งเสริมกิเลสว่า ฉันเป็นคนรู้มาก ฉันเป็นคนรู้เยอะ ใช้สิ่งที่จดจำที่เรียกว่าความรู้ไปกดข่มคนอื่นหรือว่ายกตนข่มท่าน อันนี้ก็เป็นผลเสียของการที่จำได้เยอะแต่ไม่ทำ ถ้าจำได้เยอะแต่ไม่ทำ ก็ทำให้ธรรมะกลายเป็นสิ่งที่สูญเปล่าได้ ทำให้ธรรมะกลายเป็นสิ่งที่ไม่ดีในสายตาของผู้คนที่อยู่ภายนอกหรืออยู่รอบข้าง จะบอกว่ารู้ธรรมะเยอะแต่ไม่เห็นเปลี่ยนแปลงเลย ยังเห็นแก่ตัว ยังเป็นคนเจ้าอารมณ์หรือว่ายังกินเหล้าติดยา อันนี้กลายเป็นทำให้ธรรมกลายเป็นสิ่งที่ดูไม่ดีในสายตาของคนอื่น   จำกับทำ ที่จริงมันก็เป็นสิ่งที่สัมพันธ์กันมากเพราะว่าเราจะทำหรือปฏิบัติได้ดีแค่ไหน มันต้องอาศัยการจดจำจด จำว่าธรรมะที่พระพุทธเจ้าสอนหรือครูบาอาจารย์แนะนำมีอะไรบ้าง มันจะปฏิบัติถูกก็ต้องจำได้เสียก่อน แล้วจำได้ถูกด้วย   แต่คราวนี้พอทำบ่อยๆเข้ามันก็จำได้แม่น แต่ปัญหาก็คือว่าจากการจำไปสู่การทำ มันก็ไม่ใช่เป็นเรื่องง่าย มันมีช่องว่างมีระยะห่างระหว่างการจำกับการลงมือทำ ในสิ่งที่จดจำ จำแล้วแต่ไม่ทำอันนี้มันก็มีสาเหตุหลายประการ อาจจะเป็นเพราะว่าพ่ายแพ้ต่ออำนาจของกิเลส สิ่งที่จำคือข้อธรรม มันสวนทางกับกิเลส มันไม่ได้ปรนเปรอกิเลส ปรนเปรอตัวตน   เพราะฉะนั้นพอกิเลสครอบงำ สิ่งที่จำไปก็เลยลืมไปเลย และที่จริงความลืมก็เป็นตัวการสำคัญอย่างหนึ่งเลยที่ทำให้จำอะไรมาเยอะแยะ แต่ถึงเวลาก็ไม่ได้ทำหรือไม่ได้นำไปปฏิบัติ ที่ลืมเพราะหลง